Strona:PL Joseph Conrad-W oczach Zachodu 212.jpeg

 — Czemu przepraszać? Nikt przecież nie chodzi spać przed nocą. A pan mnie wcale nie zatrzymywał. Mogłem odejść każdej chwili:
 Nie chciałem się obrazić.
 — Rad jestem, że mogłem pana zainteresować dostatecznie — rzekłem spokojnie. — Nie jest to bynajmniej moją zasługą; najprostszy wzgląd na matkę pańskiego przyjaciela wystarczył... Co się tyczy panny Haldin, była ona w pewnym czasie skłonną myśleć, że brat jej padł ofiarą zdrady.
 Ku memu wielkiemu zdumieniu Razumow usiadł raptownie.
 — Zdrady — wyszeptał, jak gdyby nie zrozumiał lub nie chciał wierzyć własnym uszom.
 — Jakaś nieprzewidziana okoliczność, prosty przypadek mógł to sprawić — ciągnąłem dalej — lub, jak ona to określa charakterystycznie, głupota, albo słabość jakiegoś nieszczęśliwego towarzysza-rewolucjonisty.
 — Głupota albo słabość — powtórzył z goryczą.
 — Panna Haldin jest bardzo szlachetną istotą — zauważyłem po niejakim czasie.
 Ten, którego Wiktor Haldin uwielbiał, wbił oczy w ziemię, ja zaś, nie żegnając się i nie zwróciwszy, jak mi się zdawało, jego uwagi, odszedłem.
 Nie żywiłem do niego urazy za nadąsaną szorstkość, z jaką mnie potraktował. Z rozmowy odniosłem wrażenie zupełnej beznadziejności. Nim wyszedłem poza szeregi krzeseł i stolików, dogonił mnie.
 — Hm!... tak... — usłyszałem znów tuż przy sobie. — A pan co myśli?
 Nie odwróciłem się nawet.
 — Myślę, że nad waszym narodem ciąży przekleństwo.