Strona:PL Joseph Conrad-Tajny agent cz.2 015.jpeg

zła, tylko, jak zwykle, wzruszenie odjęło mu mowę. — Bąkał, stojąc przed oknem.
 — Za ciężko... Za ciężko...
 Siostra położyła mu rękę na ramieniu.
 — Stevie! Siadaj natychmiast na kozioł, i nie waż się zeskakiwać!
 — Nie! Nie! Idę... Muszę iść...
 Usiłując wytłomaczyć tę konieczność, bełkotał coraz niewyraźniej. Nietrudno mu też było dotrzymać kroku staremu, podrygującemu koniowi. Ale siostra, powtórzyła stanowczo rozkaz.
 — Także pomysł! Kto kiedy słyszał coś podobnego. Biedz za dorożką!
 Matka, strwożona i bezradna w głębi wehikułu, powtarzała błagalnie.
 — Nie pozwalaj mu, Winnie. Zabłądzi... Nie pozwalaj mu...
 — Naturalnie. Co więcej jeszcze! Pan Verlok bardzo się zmartwi, gdy się dowie o takiem głupstwie, Stevie, mogę cię upewnić...
 Myśl o zmartwieniu pana Verloka, jak zwykle, wywarła na uległy charakter chłopca pożądane wrażenie: zaniechał oporu i wdrapał się na kozioł, z wyrazem rozpaczy na twarzy.
 Dorożkarz zwrócił ku niemu wielkie, rozognione oblicze.
 — Nie probój na drugi raz takich głupich figlów, chłopcze...
 I jechał dalej, rozmyślając nad tem, co się zdarzyło. Ale, choć długie lata, spędzone na koźle, przyćmiły żywość jego umysłu, miał o tyle zdro-