Strona:PL Joseph Conrad-Tajny agent cz.1 074.jpeg

 Ossiponowi tchu zabrakło.
 — Czy to ma znaczyć, że dalibyście nawet... szpiclowi, gdyby zażądał waszego towaru?
 Człowieczek w okularach uśmiechnął się blado.
 — Niech tylko przyjdzie i spróbuje, a zobaczy — odrzekł. Oni mnie znają, ale i ja także znam ich wszystkich. Nie przyjdą oni do mnie — nie...
 Wązkie, sine wargi zacięły się. Ossipon nacierał dalej:
 — Ale mogliby kogo nasłać, zastawić na was pułapkę. Czy rozumiecie? Wydobyć od was materyał, a potem, mając w ręku dowód, uwięzić was.
 — Dowód? Na co? Może na to, że wyrabiam materyały wybuchowe, nie mając pozwolenia?
 Wyrzekł to z pogardliwem szyderstwem, lecz wyraz wychudłej, chorobliwej twarzy pozostał bez zmiany.
 — Wątpię, czy który z nich miał ochotę podjąć się aresztowania. Nie zdaje mi się, by znaleźli takiego. Nawet wśród najdzielniejszych. Ani jeden.
 — Dlaczego? — nastawał Ossipon.
 — Bo wiedzą, że ja nie rozstaje się nigdy z ostatnią garstką mego towaru. Mam go zawsze przy sobie.
 Dotknął zlekka ręką surduta i dodał:
 — W grubej, szklanej flaszce...
 — Tak mi mówiono — odpowiedział Ossipon, z odcieniem podziwu. — „Ale nie wiedziałem że oni...
 — Oni wiedzą — przerwał mu mały człowieczek, opierając się o grzbiet krzesła, górujący nad jego drobną główką. — Nie zaaresztują mnie nigdy,