Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 167.jpeg

 — Niech-że cię djabli! — mruknął, dając za wygraną.
 Promieniowała z niego mądrość niewypowiedziana, twarda obojętność i chłodne tchnienie rezygnacji. Otaczający go słuchacze poczuli wielką ulgę w swem rozczarowaniu; przeciągali się i wałęsali niedbale, milcząc, jak ludzie, którzy zdają sobie dokładnie sprawę z nieodwołalnego biegu życia. A Singleton, nieświadom swej głębokiej mądrości, machnął ręką i bez słowa oddalił się na pokład.
 Belfast zatopił się w okrągłookiej zadumie. Ten i ów dźwignął się na górny tapczan i, ległszy, westchnął głęboko; niektórzy zanurzali się szybko wgłąb niższych koj głową naprzód i odwracali się natychmiast, jak zwierzęta wchodzące do legowisk. Słychać było zgrzyt ostrza o wypaloną glinę. Knowles przestał szczerzyć zęby. Davies rzekł z najwyższem przekonaniem:
 — A więc nasz kapitan to łajdak.
 — Ręczę, że jeszcze coś o tem usłyszymy, — bąknął Archie.
 Rozległy się cztery uderzenia dzwonu.
 — Pół warty w łóżku przepadło! — krzyknął Knowles przerażonym głosem. Ale zaraz się zreflektował, pocieszając: — No, i dwie godziny snu zawsze coś warte dla strudzonego człowieka.
 Niektórzy udawali już, że śpią. Charley wymamrotał coś przez sen arbitralnym tonem.
 — Ten przeklęty chłopak ma robaki — zauważył pouczająco Knowles z pod kołdry.
 Belfast wstał i zbliżył się do koi Archie’go.
 — Wyratowaliśmy go, — szepnął smętnie.
 — Kogo? Co? — zagadnął ów, niezadowolony i senny.
 — A teraz musimy go wrzucić do morza — ciągnął Belfast drżącemi wargami.