Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 152.jpeg

kiem i najniespodzianiej wyskoczył z łóżka. Pan Baker zręcznie go pochwycił, widząc, że ledwie trzyma się na nogach; w grupie u drzwi rozległy się zdziwione pomruki.
 — On kłamie — zipał Wait: — naplótł mi o czarnych djabłach — on sam djabeł — biały djabeł. Ja jestem zdrów.
 Wyprostował się, a pan Baker puścił go z rąk, dla próby. Zataczając się, zrobił dwa-trzy kroki; kapitan Allistoun przyglądał mu się uważnie badawczym wzrokiem; Belfast podbiegł, aby go podtrzymać. Murzyn zdawał się nie dostrzegać przy sobie nikogo; przez chwilę stał milczący, zmagając się o własnych siłach z legjonem strasznych mar bezimiennych, samotny wśród podnieconych ciekawością spojrzeń ludzkich, ciśnięty na żer własnym niedocieczonym lękom. W ciemności słychać było ciężkie oddechy. W ściekach burtowych bulgotała woda, gdyż okręt pod naporem przelotnej wiei zatoczył się bocznem kołysaniem.
 — Trzymajcie go zdaleka ode mnie — przemówił nareszcie Dżems Wait dźwięcznym barytonem, obciążając kark Belfasta całą wagą swej osoby: — Było mi już lepiej w ostatnim tygodniu... Jestem zdrów... Powracam do zajęć... jutro — zaraz, jeśli pan kapitan sobie życzy.
 Belfast prężył ramiona, aby móc go utrzymać.
 — Nie — odrzekł zwierzchnik i przyglądał mu się uważnie.
 Z pod pachy Jimmy’ego wyglądała kłopotliwie czerwona twarz Belfasta. Szereg błyszczących oczu wpatrywał się w nich z natężeniem. Ludzie trącali się łokciami, kręcili głowami, szeptali. Wait zwiesił głowę na piersi, i z pod przymkniętych powiek rzucał nieufne spojrzenia.
 — Dlaczegoby nie? — odezwał się z półcienia czyjś głos: — Ten człowiek jest zupełnie zdrów, proszę pana.