Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 149.jpeg

go? Zaślepiony, zatwardziały grzeszniku! Ja czuję go za ciebie. I nie mogę tego znieść. Słyszę głos, wołający mię na twój ratunek. Dniem i nocą. Jimmy, pozwól mi cię zbawić!
 Zaklęcia i groźby wybuchnęły z niego rwącym potokiem. Karaluchy uciekły. Jimmy, zlany potem, wił się ukradkiem pod kołdrą. Kucharz wrzeszczał:
 — Dni twoje policzone!...
 — Won stąd! — krzyknął Wait odważnie.
 — Módl się wraz ze mną!
 — Nie chcę!...
 Mała kajutka, gorąca jak piec, ogarniała w tej chwili ogrom lęków i bólów; krzyków i jęków; modlitw, wygłaszanych tonem przekleństw, i klątw, szeptanych jak modlitwy. Charley z oznakami najwyższego zachwytu obwieścił wszystkim, że w celce Jimmy’ego dzieją się nadzwyczajne rzeczy, więc brać marynarska tłoczyła się u zamkniętych drzwi, zbyt oszołomiona, ażeby je otworzyć. Cisnęła się tu cała załoga. Ludzie z dolnej warty powyskakiwali w koszulach na pokład, jakby w czasie jakiejś katastrofy. Ci, którzy przybyli ostatni, nuż wypytywać:
 — Co tam takiego?
 — Słuchajcie — wołali inni.
 Stłumiony wrzask rozlegał się ciągle:
 — Na kolana! Na kolana!
 — Milcz!
 — Nie! Mam cię w swojej pieczy... Życie twoje uratowane... Opatrzność... Miłosierdzie... Żałuj za grzechy...
 — Jesteś postrzelony głupiec.
 — Ty jesteś na mojej odpowiedzialności... ty... Nie będę miał na tym świecie spokojnego snu, jeżeli...