Strona:PL Joseph Conrad-Banita 274.jpeg

 Zapukał mocniej, szepcąc uprzejmie:
 — Ja to, mistress Willems! mam słówko do powiedzenia... Otrzymałem wiadomości... nader ważne...
 — Co? — pytał głos przeciągły, płaczliwy.
 — Wiadomości — powtórzył wyraźniej — od męża pani.
 Posłyszał szurganie nóg, łóżka skrzypienie.
 — Wiadomości! — wołała kobieta — idę, biegnę!
 — Nie! nie! — protestował Almayer — narzuć na siebie szlafrok, mistress Willems, i wpuść mię na chwilę.
 Słyszał, jak potrącała o sprzęty, tarła zapałki o zapalnicę, słyszał, jak mruczała:
 — O Boże! wiadomości... od niego! o nim!... gdzież świeca? Znaleźć nie mogę... Nie odchodź pan! Na miłość Boską nie odchodź!
 — Czekam, czekam — upewniał Almayer — rzecz ważna i konfid... i nagła.
 — Idjotka — myślał, z dłonią już na klamce. — Gdy teraz głowę straci do reszty, nie zrozumie o co idzie i wszystko na nic!
 — Proszę — zabrzmiał w kancelarji głos pomiędzy dwoma głębokiemi westchnieniami.
 Wszedł i właśnie w tej chwili na galerji stanął Ali, niosąc poduszki i koce dla usłania w hamaku i tak był ździwiony widokiem drzwi kancelarji zamykających się za Almayerem, że wszystko upuścił na podłogę, potem stał w miejscu, nie śmiąc się się poruszyć. Słyszał głos Almayera, rozmawiającego z tą nieznajomą kobietą. Kimże ona mogła być? Nie zastanawiał się wpierw nad tem, wystar-