Strona:PL Joseph Conrad-Banita 082.jpeg

lems. — Człowieku! czyś oszalał? Jej się wyrzec! Ona ma żyć, ruszać się, oddychać zdala odemnie! Ależ jam zazdrosny o wiatra powiew, o powietrze, którem oddycha, o źdźbła trawy, po których stąpa, o słońce, co ją oświeca... Pomyśl! dwa dni, całe dwa dni nie widziałem jej.
 Może wybuch ten szczerości wzruszył Almayera, lecz wzruszenie pokrył pracowitem ziewaniem.
 — Czemuś jej nie szukał — rzekł — zamiast mię zabawiać swą tragedią?
 — Czemu?...
 — Tak! czemu? Nie może być daleko, gdyż żadna łódź obca nie opuściła od dwóch tygodni przystani.
 — Wiem to i wiem, gdzie się znajduje — wybuchnął Willems. — Znajduje się tuż, obok, w osadzie Lakomba.
 — Phi! — uśmiechnął się Almayer. — Stary lis Patalolo nie doniósł mi — dodał po chwili namysłu — w tem coś tkwi. Wybór schroniska nie podoba ci się?
 — Przeraża mię — odrzekł szczerze i śmiało Willems.
 — Aha! rozumiem — mówił z ironicznem współczuciem Almayer. — Nie zgadza się z twem poczuciem honoru, byś ją aż tam ścigał. Szlachetny jesteś.
 Chwilę trwało milczenie.
 — Głupiś — syknął Willems — chciałbym cię zmiażdżyć.
 — Nie boję się; nazbyt jesteś słaby. Wyglądasz, jak gdybyś umierał z głodu.