Strona:PL Joseph Conrad-Banita 038.jpeg

widzę, że nie zdajesz sobie kapitanie, sprawy z tego jakie tam było i być może moje życie?
 Tyle było szczerości w jego głosie, że Luigard westchnął.
 — Trudno, — rzekł, — lecz czyjaż w tem wina?
 — Kapitanie, — zawołał Willems szczęśliwą ruszony myślą, — jeśli mię pozostawisz na tem wybrzeżu, duszę mą weźmiesz na swą duszę.
 Szerokim giestem wskazał uśpione, w mrokach nocnych czarnemi masami rysujące się miasto.
 — Nie wrócę tam, za nic. Dla żony, czy nie dla żony, nie wrócę. Wepchnij mię raczej w nurty morza.
 Wilk morski cofnął się.
 — Nie próbuj straszyć mię, — rzekł rozważnie i surowo. Głos i słowa desperata poruszyły własne jego sumienie. Pokrywając wzruszenie próbował być ostrym, brutalnym.
 — Najlepiejby było, — mówił, — nie przeszkadzać ci w wymierzeniu samemu sobie sprawiedliwości. Nie mieszałbym się w to co jest sprawą własnego twego sumienia, gdybym nie był poniekąd za ciebie odpowiedzialny.
 — Pfuj, — splunął, — ani zrozumieć mogę twej głupiej, brudnej pychy.
 Postąpił parę kroków naprzód i huknął na kołyszących się w łodzi wioślarzy.
 — Zapalić mi lampę i podać ją tu natychmiast. Noc ciemna oczy wyżera.
 Zanim spełniono jego rozkaz wyjął z kieszeni notatnik i niecierpliwie gryzł koniec ołówka mrucząc:
 — Poradzę z tem sobie kiedyś, wszystko w swoim czasie... teraz pilniejszą mam robotę...