Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 252.jpeg

jedną grupę i drugą, i dziesiątą — i o nic nie pytając, nie nadsłuchując niczego, spostrzegła wchodząc na stopnie świątyni, że wie już o wszystkiem.
 Kilka służebnic czekało ją w przedsionku; chciały jej coś mówić, o czemś opowiadać, lecz ona odprawiła je bez słowa skinieniem dłoni i szła prosto do dawnego skarbca...
 Awij dnia tego posępny był i mrukliwy. Nie odpowiadał jej na pytania, nie prawił zwykłych, długich, dziwnych a straszliwych powieści... Kilkakrotnie powtarzał tylko, jakby tonem rozkazu: »Puść mnie, rozwiąż!«
 I teraz to były pierwsze słowa, którymi przywitał wchodzącą złotowłosą. Zgojone od dawna skrzydła rozpostarł, o ile mu na to pozwalały łańcuchy — i krwawe światła zaczął wydobywać z siebie.
 — Puść mnie! — zakrzyknął wreszcie, — puść mnie! Czuję, że wiatr jest nad morskiemi falami i słońce. Puść mnie, wolnym chcę być!
 — Z mojej łaski?
 — Mnie łaski wyświadczyć nie można. Stoję daleko poza tem wszystkiem, co wy łaską, litością albo krzywdą nazywacie. Chcę być wolnym przez wolę swą, której ty jesteś narzędziem.
 — Nie jestem.
 — Będziesz.
 — Zginiesz, jeśli cię uwolnię.
 — Nie zginę. Jeśli rozkujesz moje więzy, będę królem nad tobą, będę królem nad tą tłuszczą psów, a przez jak długi czas? Cóż to kogo, ciebie lub mnie obchodzi?
 — Współbraci twoich Zwycięzca wycina.
 — Kamień, lecący z góry, miażdży krzewy po drodze, a przecież spadnie nizko i leżeć już będzie na wieki. A krzewy odrosną. My mamy moc.
 — Tymczasem ty jesteś w więzach i ja cię mogę bić, jeśli mi się spodoba.