Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 212.jpeg

nie wszystko zastali w porządku, — rzekł szybko Mataret, po czem odciągnąwszy Rodę na bok, tak aby ich Nechem nie mogła słyszeć, zwrócił się do niego z wyrzutem:
 — Po co straszysz babę? gotowa nam przeszkodzić...
 Roda rzucił głową pogardliwie:
 — Każę ją związać zaraz!
 — Nie potrzeba.
 — Owszem. Zwłaszcza, że obawiam się zdrady, podejścia, zasadzki. Strażnicy mogą powrócić. Może są gdzieś w pobliżu...
 — Dlatego też trzeba nam działać niezwłocznie...
 Mówiąc to, spojrzał na góry. Oświetlone były ich szczyty od strony północnej; słońce snadź zbliżało się ku Ziemi.
 — Patrz! na tamtej stronie jest właśnie dzień...
 — Więc co z tego?
 — Nic. Śpieszyć się musimy...
 — Bezwątpienia — rzekł Roda. — Ale Nechem będzie nam przeszkadzała rozebrać wóz, jeśli jej związać nie każę...
 Mataret chwycił go znów za rękę.
 — Czekaj. Pierwej wóz trzeba obejrzeć. I wewnątrz także. Wszak Zwycięzca wyjaśnił ci jego urządzenie?
 — Tak.
 — Więc pójdźmy...
 Zbliżył się do wozu, około którego stało dziewięciu ich towarzyszów, podziwiając w niemem uwielbieniu nadzwyczajną machinę. Patrzyli oni na ogromny stalowy cylinder, wryty w grunt głęboko, z którego sterczał stożkowaty szczyt pocisku ze zwieszającą się nawpół zbutwiałą sznurową drabiną.
 — Tędy snadź wchodził Zwycięzca, — odezwał się Roda, wskazując na nią.
 — Wejdźmy, — rzekł Mataret.
 Usta mu drgały nerwowo; w oczach miał blask niezwykły. Ręką chwytał już za sznur, pośpiesznie, chciwie. Wyglądał, jakby mu pierwszy raz w życiu pilno było do czegoś: zmieniony był nie do poznania.