Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 106.jpeg

 — Tak, tak! Księżyc należy do Ludzi. Stary Człowiek oddał go nam w dziedzictwo!
 — Niech żyje Zwycięzca! niech żyje! niech żyje!
 Sławiono go znowu i wielbiono bez końca.
 A on dostojnym ruchem monarszym skinął tłumowi i miał się już cofnąć z łaskawym na ustach uśmiechem, gdy naraz poczuł, że ktoś podniesioną dłonią dotyka jego łokcia...
 Stał obok niego człowiek niewielki o dużej, bujnym włosem porosłej głowie i patrzył na niego przenikliwie, niemal groźnie drobnemi, siwemi oczkami.
 — Jeśli masz skargę lub prośbę, udaj się z tem do Ihezal, — rzekł Marek.
 Człowieczek potrząsnął głową na znak przeczenia.
 — Z tobą chcę mówić, — odezwał się, — i spytać cię, dlaczego Lud bałamucisz?
 — A! co? co?
 Marek tak był zdumionym tym niespodziewanym pytaniem czy zarzutem, że zrazu nie umiał znaleść właściwej odpowiedzi. Mały człowieczek wytłumaczył sobie snadź na swoją korzyść to zakłopotanie olbrzyma, gdyż ściągnął brwi i powtórzył surowo:
 — Dlaczego Lud bałamucisz? Po co te bajki o Ziemi? Nie będę tutaj rozprawiał przed tłumem, ale jeśli chcesz, pójdź ze mną do świątyni — i wytłumacz się...
 Teraz cała rzecz wydala się Markowi niezmiernie zabawną. Zaciekawił go ten pewny siebie człowiek.
 — Ależ owszem, owszem... Rad będę posłyszeć...
 Mówiąc to, pochwycił poważnego malca pod pachę i wszedł z nim do wnętrza.
 — A teraz, — rzekł, gdy byli już sami, — opowiedz mi, mój przyjacielu, jak to ja lud bałamucę?
 Mały człowieczek odchrząknął i usiłował przybrać jak najpoważniejszy wyraz twarzy.
 — Jestem Roda, — rzekł z godnością.
 — Bardzo mi przyjemnie.