Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 090.jpeg

 — Tak, panie. Spałeś dwadzieścia godzin z górą. Spojrzał na słońce. Stało w tem samem miejscu, jak w chwili, kiedy sen go zmorzył.
 — Ach, prawda! — pomyślał, — jestem na Księżycu...
 Zwrócił zwolna oczy na dziewczynę.
 Spuściła głowę.
 — Czuwałam nad tobą prawie przez cały czas, kiedy spałeś, Zwycięzco.
 — Jak weszłaś tutaj? — zapytał, — drzwi zamknąłem za sobą...
 — Ja mieszkam tutaj... Zostałam w gmachu, łączącym się ze świątynią, który dziadek mój, arcykapłan Malahuda, opuścił. Chciałam być w pobliżu, aby ci móc służyć, panie. Ale jeśli każesz, opuszczę te komnaty.
 — Zostań. Gdzie dziadek twój?
 — Niema go. Poszedł na te równiny szerokie, które stąd widzisz, Zwycięzco, a może w te góry tam na północy poza śnieżnym Otamorem — albo na morze sine... Niema go już, jak niema dnia wczorajszego, jak niema niczego, co wczoraj jeszcze było, — jesteś tylko ty jeden...
 Mówiła to śpiewnie, z dziwnym upojeniem w głosie, który zdawał się wzbierać i drżeć, jakby chciał więcej powiedzieć, niż te proste słowa wyrażały.
 Marek wyciągnął zwolna rękę i położył ją lekko, ostrożnie na filigranowem ramieniu dziewczęcia. Patrzył na nią przez chwilę z jakimś mimowolnym podziwem, aż naraz zapytał:
 — Słuchaj! czy ty wierzysz, że ja jestem owym, przez proroków waszych zapowiedzianym Zwycięzcą? Wierzysz naprawdę?
 Ihezal spojrzała na niego szeroko rozwartemi oczyma.
 — Ja wiem o tem — odrzekła.
 — Skąd... skąd wiesz?...
 Złożyła ręce na piersi i mówić poczęła żywo:
 — Zaledwie przyszedłeś, a już usta wszystkie i wszystkie