Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 039.jpeg

 — Tamci już ciebie nie potrzebują! Przyszedłeś — i skończyło się już ich nużące pośmiertne czuwanie! Spłoną na wieczny spoczynek tu w tej kotlinie, kędy nigdy jeszcze ogień nie płonął, bo my bez ognia, jakoby na godzinę z domu wyszedłszy, w tych namiotach przez siedem wieków ciebie czekali! Ale my cię potrzebujemy, potrzebują cię ci wszyscy, po księżycowym globie rozsiani, nad Morzem dalekim, na równikach, na górach i nad strumieniami!... A ty, przybywszy, igrasz ze mną, a potem — chcesz wracać!
 Mówił to wszystko gorąco, niemal uroczyście, bez cienia przestrachu, który pierwsze zdania w gardle mu dławił. Przy ostatnich słowach głos jego zadrgał, jakby gorzką jakąś, bolesną ironją.
 Marek się już nie śmiał. Patrzył na mnicha szeroko rozwartemi oczyma, jak gdyby teraz dopiero zrozumiał, że szalone przybycie jego na Księżyc związało się przez przypadek z czemś wielkiem, że wziął — nie wiedząc o tem — jakieś brzemię na ramiona... Przed chwilą śmiał się z legendy, w którą wplótł się mimowoli, — teraz strach go ogarnął. Przetarł dłonią czoło i spojrzał po mnichach, którzy właśnie z gór stare zwłoki znosili i w milczeniu je na mchu układali, wszystkie twarzą ku niemu zwrócone.
 — Czego wy chcecie ode mnie? — rzekł mimowoli.
 — Zbaw nas, panie! — zakrzyknął Elem.
 — Zbaw nas, zbaw nas, panie! — powtórzyli chórem, jak echo, Bracia Wyczekujący.
 — Ale co wam się dzieje? mówcież nareszcie...
 Urwał i odetchnął głęboko.
 — Co wam jest?
 Elem obejrzał się na skupiających się za nim Braci, a potem wystąpił naprzód.
 — Panie, — zaczął, — gnębi nas zło. Szerny nas gnębią. Kiedyś stąd jako Stary Człowiek odchodził...