Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 012.jpeg

 — Tak, to ja, dziadku.
 Stała wciąż we drzwiach, biała na tle ciemnej, zionącej czeluści wiodących gdzieś w górę schodów, z ręką na kutej klamce, patrząc ogromnemi czarnemi oczyma na starca.
 Malahuda powstał. Drżącemi rękoma zgarniał leżące przed nim księgi na marmurowym stole, jak gdyby je chciał ukryć, nierad i pomieszany... Mamrotał coś do siebie, poruszając szybko wargami, brał ciężkie foljały i przekładał je bez celu na drugą stronę, aż naraz zwrócił się ku przybyłej:
 — Czy nie wiesz, że oprócz mnie nikomu tutaj wchodzić nie wolno? — rzekł niemal gniewnie.
 — Tak... ale... — Urwała, jakby szukając słów.
 Duże oczy jej, jak dwa ptaki szybkie i ciekawe, przeleciały po tajemniczej komnacie, muskając olbrzymie, bogato rzezane i złotem nabite skrzynie, w których księgi święte chowano, zatrzymały się chwilę na dziwnych ozdobach czy znakach tajemnych z kości i złota na wykładanych gładzoną lawą ścianach — i powróciły znów na twarz starca.
 — Wszakże teraz już wolno, — rzekła z naciskiem.
 Malahuda w milczeniu odwrócił się i poszedł w głąb ku wielkiemu zegarowi, który całą wysokość ściany zajmował. Przeliczył spadłe już kule w miedzianej misie i spojrzał na wskazówki.
 — Jeszcze trzydzieści dziewięć godzin do wschodu słońca, — rzekł twardo — idź i śpij, jeśli nie masz co robić...
 Ihezal nie poruszyła się. Patrzyła na dziadka, podobnie jak ona w domowy strój odzianego, jeno że futro miał na sobie lśniące, czarne i pod niem kaftan i spodnie z miękko wyprawnej, czerwono barwionej psiej skóry, a na siwych włosach złotą obręcz, bez której nie wolno było nawet arcykapłanom wchodzić do miejsca świętego.
 — Dziadku...
 — Idź spać! — powtórzył stanowczo.
 Ale ona nagłym ruchem przypadła mu do kolan.