Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 216.jpeg

—   208   —

 Myśli Jacka szły gdzieś w dal nieokreśloną i rozwiewną.
 Wiedzącym a nie badającym!
 Stworzycielem prawdy własnej, będącej zarazem prawdą wszechświata, który się zamknął w człowieku —
 Zamiast poszukiwaczem cudzych prawd, co niczem się okazują, i pustką, i pozorem!...
 A prawda własna? — to wiara!
 Jakakolwiek wiara, ale twórcza, mocna, stworzona w duchu i niewątpliwa — a właśnie przez to prawdą niewzruszoną będąca!
 To znaczy: wiedzieć, a nie badać!
 Tworzyć a nie szukać.
 Myśleć a nie wątpić.
 Nie poddawać się, a czuć; nie pragnąć, a chcieć!
 Gdzie droga do cudu takiego?
 Nyanatiloka powiedział raz: »Trzeba się nauczyć być samotnym w pośrodku gwaru i ciżby, jako na puszczy głuchej jeszcze samotnymi być nie umiecie«.
 Nad Nilem to mówił, kiedy od zwalisk chramu Izydy powracała Aza...
 — Ekscelencjo...
 Drgnął i zerwał się żywo. Lokaj stał we drzwiach nieruchomy, wyprostowany.
 — Co tam?
 — Niepokoiliśmy się, że Ekscelencja na noc nie zeszedł do swojej sypialni...
 Jacek rzucił ręką niecierpliwie.
 — Co słychać?
 — Pani Aza...
 — Co? Przybyła?
 — Tak jest. Osobnym pociągiem dziś rano. Chcieliśmy zbudzić Ekscelencję wedle polecenia, ale sypialnia była pusta, tu zaś nie śmieliśmy wchodzić.
 — Gdzie jest pani Aza?