Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 123.jpeg

—   115   —

 Ale Grabca powstrzymywać nie chciał i nie mógł. Przedewszystkiem czując, że w zasadzie on ma słuszność w tem co mówi, następnie zaś wiedząc, że i tak na nicby się to nie zdało.
 Myślał o tem w hotelu, zamykając małą torbę podróżną, którą brał z sobą na samolot.
 W tej chwili zapukano do drzwi. Obejrzał się żywo.
 — Kto tam?
 Przyszło mu na myśl, że może to być posłaniec od Azy, a chociaż niby postanowił odlecieć nie widząc się z nią, serce mu dziwnie radosną nadzieją zabiło.
 Z pewnem rozczarowaniem ujrzał na progu znanego sobie lokaja, którego mu do posługi przydano.
 — Ekscelencjo, wedle życzenia samolot jest już gotowy.
 — Dobrze. Zejdę zaraz. Czy pytał kto o mnie?
 Lokaj zawahał się.
 — Ekscelencja nie kazał wpuszczać nikogo.
 — Kto był?
 — Posłaniec.
 — Skąd? Od kogo?
 Zawołał to mimowoli tak głośno, że aż mu się wstyd zrobiło, zwłaszcza gdy spostrzegł, jak po wązkich ustach lokaja przebiegł uśmiech dyskretny.
 — Z Old-Great-Cataract-Palace. Zostawił list.
 Podał Jackowi podłużną, wązką kopertę.
 Jacek rzucił okiem na papier.
 — Kiedy to przyniesiono?
 — Przed chwilą właśnie.
 — Tak... dobrze — mówił, przebiegając oczyma kilka wierszy dużem, wyrazistem pismem skreślonych.
 — Każcie samolot wtoczyć z powrotem do hangaru; pojadę później.
 Jak stał w podróżnem ubraniu skoczył do liftu i w chwil parę był już na dole. Do mieszkania Azy w Old-Great-Cata-