Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 083.jpeg

—   75   —

 Zdumiał się, zobaczywszy klatkę z zamkniętymi w niej ludźmi i małpą.
 — Co to jest? — zapytał.
 Hafid zrobił tajemniczą minę.
 — O, panie! To są... to są takie istoty...
 — Jakie istoty?
 — Bardzo rzadkie.
 — Skąd to masz?
 — O, panie! Gdybym ci zaczął opowiadać trudy, z jakiemi walczyć musiałem dla zdobycia tych dwuch niby-ludzi, trawa by porosła świeża wokoło nas, a mybyśmy się jeszcze z miejsca nie ruszyli, ty słuchając, ja mówiąc ciągle!
 — Więc mów krótko: gdzie to żyje?
 — O, panie! W sercu Sahary, w piaskach, po których Samum się jeno przechadza, jest oaza pewna, ludzkiem okiem dotąd nie wykryta! Ja i dromedar mój wierny byliśmy pierwszymi, którzy tam...
 — Nie łżyj. Gdzie tych karlików znalazłeś?
 — Panie, kup ich ode mnie.
 — Czyś ty oszalał?
 — Oni są naprawdę bardzo pocieszni. Mnóstwo sztuk umieją, tylko teraz zmęczeni są trochę, więc ich nie chcą pokazywać. Ten z dużemi włosami wywija koziołki na huśtawkach, a tamten łysy udaje, że umie czytać, naśladując zupełnie człowieka! Aż się małpa śmieje, z którą są w wielkiej przyjaźni...
 Panu Benedyktowi zaświtała jakaś myśl w głowie.
 — Czy myślisz, że wyuczyliby się oni służby w pokoju?
 — O, doskonale! U mnie w domu zamiatają izbę i babce mojej czyszczą buty, która wprawdzie boso chodzi, ale tylko przez upór, bo ja jej niczego nie żałuję. Stara jest...
 — Nie pleć!
 — O, panie! Będę milczał, jak grób, jeśli ci się to spodoba.
 — Do stołu usługiwać by umieli?