Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 048.jpeg

—   40   —

parła dłonią. Duże oczy jej straciły wyraz dziecięcy, upór jakiś niezłomny wyjrzał z nich twardym, zimnym połyskiem i zaciął drobne usta purpurowe. Dumała chwilę...
 Szybkim rzutem zerwała się i podbiegła do telefonu, po przeciwnej stronie łóżka umieszczonego. Zadzwoniła gwałtownie.
 — Proszę mnie połączyć z centralną stacją telefonów europejskich...
 Nadsłuchiwała jakiś czas w milczenia.
 — Tak. Dobrze. Tutaj Aza. Gdzie jest doktór Jacek obecnie? Proszę sprawdzić.
 W kilka sekund jej odpowiedziano:
 — Jego Ekscelencja Naczelny Inspektor sieci telegraficznej Stanów Zjednoczonych Europy znajduje się teraz w swem mieszkaniu w Warszawie.
 — Proszę o połączenie i znak...
 Rzuciła słuchawki i przeszła znów ku sofie, wyciągając się na miękkich poduszkach z podwiniętemi pod głowę rękami. Uśmiech dziwny rozchylił teraz jej usta, — oczy, zapatrzone w strop, błyszczały.
 Lekki odgłos dzwonka przywołał ją znowu do aparatu.
 — Czy to ty jesteś, Jacku?
 — Tak, to ja.
 — Jestem w Aszuan.
 — Wiem. Miałaś tam być już wczoraj.
 — Nie byłam. Nie chciałam, aby się wczorajszy koncert odbył.
 — Tak?
 — Nie spytasz, dlaczego?
 — Hm...
 — Przecież ty wczoraj miałeś doroczne zebranie Akademji...
 Chwyciła szybko wyciągniętą ręką mały notatnik z kości słoniowej, który rozbierając się na krzesło obok porzuciła i spoj-