Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 039.jpeg

—   31   —

 — Właściwie niewiadomo poco mam jeść i życie o kilka godzin przedłużać.
 Mimo to rzucił się łapczywie na zapasy, aż go Mataret musiał powstrzymywać uwagą, że żywności należy oszczędzać.
 — Poco? — warknął Roda. — Głodny jestem. Zjem, co mam do zjedzenia i powieszę się na czubku tego wozu przeklętego!
 Mataret, nie słuchając, ładował w worek resztę pożywienia i wynosił z wozu różne łatwe do zabrania drobne przedmioty, które mogły się przydać. Wreszcie, gdy związał wszystko razem, próbował zarzucić tobołek na plecy, ale spostrzegł, że. się przeliczył ze swemi siłami, nie pamiętając o sześciokrotnie zwiększonej wadze na Ziemi. Rad nie rad wyrzucił tedy wszystko, bez czego tylko można się było obejść, a resztę podzielił na dwa węzełki.
 — Bierz — rzekł do Rody, wskazując jeden z nich — i pójdź.
 — Dokąd?
 — Gdziekolwiek. Pójdziemy przed siebie.
 — To nie ma zgoła celu. Mnie jest wszystko jedno, w którym punkcie tej piaszczystej przestrzeni zginę.
 — Gdy Ziemia przelatywała pod nami, wirując, widziałem morze i kraje jakieś, zda mi się zielone. Może dotrzemy do okolicy, gdzie się da żyć.
 Roda, mrucząc niechętnie, zarzucił tobołek na ramię i ruszył za Mataretem. Szli na wschód słońca, grzęznąc w piasku, obezwładnieni upałem i zbyt gęstem dla ich księżycowych płuc powietrzem Ziemi, a nadewszystko wagą ciał własnych, które — drobne i niepozorne — wydawały im się, jak gdyby naraz w ołów były zamienione. Odpoczywali co kilkadziesiąt kroków, ocierając znojny pot z czoła.
 Na przystankach Roda, korzystając z każdego zauważonego szczegółu, dowodził w dalszym ciągu, że Ziemia nie jest