fanes, piszący około 510 r. przed Chr. Imię Homerus znaczy „dopasowany do siebie”; był to zwykły wyraz dla oznaczenia zgody między dwiema procesującemi się stronami. Nic wszakże nie wiemy o jego życiu, ani o czasie, kiedy pisał. Większa część opinij umieszcza Homera bądź to w czasie, gdy założone były kolonie jońskie (około 1044 przed Chr.), bądź o stulecie później. Filozof Arystoteles, piszący o Homerze, oraz krytyk Homera, Arystarch, umieszczają go, zdaje się, około 1044 roku przed Chr. Historyk Herodot (440 prz. Chr.), różniący się prawdopodobnie pod tym względem od większości współczesnych mu pisarzy, uważa Homera za współczesnego z Hezyodem, a żyjącego w r. 850 prz. Chr. Pewien epigramat grecki nadmienia, że siedm miast, a mianowicie: Smirna, Chios, Kolofon, Itaka, Pylus, Argos i Ateny, uważały siebie za ojczyznę Homera. Najlepsze wszakże dowody przemawiają za pochodzeniem Homera ze Smirny, miasta pierwotnie eolskiego, następnie zaś jońskiego. Dawnym epitetem jego jest Melesigenes, co znaczy „syn Melezu,” strumyka płynącego przez starą Smirnę na pograniczu Eolii i Jonii. Nabiera to znaczenia, gdy przypomnimy sobie, że „Iliada” jest poematem jońskim na tamaty eolskie. Nieznany autor hymnu homeryckiego na cześć Apolina z Delos mówi o sobie, jako o niewidomym starcu, żyjącym w Chios. Starożytni sądzili, że hymn ten napisany jest przez Homera; a w ten sposób powstała tradycya o ślepocie Homera. Mała wysepka Ios, jedna z Cyklad, rości pretensye do posiadania grobu Homera. Homerydzi, czyli „synowie Homera,” którzy uważali siebie za potomków poety, mieszkali na jońskiej wyspie Chios. Przypuszczano, że sztuka epicka była dziedziczną w ich domu; jest to wszak-
