Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.3 196.jpeg

 Przysięgą swą utwierdził, co Jakobowi
Miasto statutu podał, w czem na czas wieczny
 Izrahela upewnił, w słowie stateczny,
Obiecując za czasem kraj dziwnie sliczny
 Chananejski podać im w pomiar^[1] dziedziczny.
Gdzie w małej liczbie będąc i nieznacznymi
 Przychodnie nieznajomi między obcymi,
Nosząc się to tam, to sam, dziś w tej dziedzinie,
 Jutro namiot swój stawiąc w inszej krainie;
Przedsię zawżdy bywali w Pańskiej obronie,
 A zuchwałe tyranny Pan gromił o nie.
Pomazańców (ja radzę) mych nie tykajcie,
 I proroki w pokoju me zachowajcie.
Potem, mając głód wzbudzić po wszytkiej ziemi
 I wszelką żywność odjąć, posła przed niemi
Do Egiptu wyprawił: Syn opłakany
 Twój, Jakobie, w niewolą jest zaprzedany.
Tam mu pęta na nogi ciężkie włożono,
 I żelazem niezłomnem grzbiet obciążono.
I tak długo był trzyman w więzieniu srogim,
 Aż go Pan wesprzeć raczył duchem swym drogim.
Duch Pański go wyświadczył,^[2] że w nim okazał
 Dar taki, za którym król puścić go kazał.
I poruczył mu dwór swój i dał w szafarstwo
 Wszytkę majętność swoję, wszytko swe carstwo,
Aby starosty jego, gdy zechce, sadzał
 Do więzienia, a radzie mędrszy doradzał.
Zatem pożegnawszy się z krajem ojczystym,
 Syn Izaków, nad Nilem siadł przeźroczystym,

1. dla podziału.
2. dał świadectwo.