Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 131.jpeg

Nie słucha, ale w morskiem rozgniewaniu pływa
 Samopas, a mokra śmierć zewsząd się dobywa.
Całą noc ta okrutna niepogoda trwała.
 Nazajutrz, kiedy zorza z wody powstawała,
Rozchodziły się chmury, wiatry ucichały,
 A pieniste znienagła^[1] wały upadały.
Już było Słońce wzeszło, już żagiel rozpięty
 Nawy znowu prowadził, kędy^[2] dwa okręty
Z boku się okazały. Hej, panowie moi,
 Szyper^[3] głosem^[4] zawoła, miejmy się ku zbroi;
Ludzi mamy nad sobą, a nie wiedzieć kogo.
 Co jeśli co Szwed umie, wątpliwa, nam błogo.
Jeśliż też Duńczyk, czego się barziej obawam,
 Bez trudności nie będziem, wczas wam to znać dawam.
Przystaw^[5] króla szwedzkiego przedsię dobrze tuszył,^[6]
 Bo (powiada), niżem ja do Gdańska się ruszył,
Już były przeciw tobie wysłane okręty;
 Nie toli są,^[7] o Hrabia, niech ja będę ścięty.
To jego, a to potem Tęczyńskiego słowo:
 Kto bądź, ten bądź, nam nie lza, jeno być gotowo;
Koniec u Boga w mocy, my, bracia, o sobie
 Czujmy przedsię^[8], ja z wami w szczęściu i w żałobie.

1. powoli.
2. gdy.
3. kapitan okrętu.
4. na głos.
5. delegat.
6. przewidywał.
7. jeżeli to nie są one.
8. miejmy się na baczności.