Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 127.jpeg

 Ale iż pospolitej ustąpić potrzebie
Swoja własna rzecz musi, jedź w dobrą godzinę,
 A bywaj zaś, póki się łzami nie rozpłynę.
Dalej żal nie dopuścił i płacz znakomity,
 Który jej z oczu płynął, jako deszcz obfity.
A Tęczyński, łzy także właśnie ocierając,
 I, jako mógł, serdeczną żałość okrywając:
Panno, bądź dobrej myśli, bo, by^[1] wszytkie siły
 Wietrzne i morskie zaraz^[2] na mię się zmówiły,
Nie zatrzymają mego żadną miarą biegu,
 A ja się wrychle muszę stawić na twym brzegu.
To rzekł, a całowawszy rękę jej uczciwą,
 Wsiadł prosto na okręt swój, tamże kotew^[3] krzywą
Żeglarze i pobrzeżną linę odwiązali,
 A od brzegu wysoką nawę odbijali.
Teraz się napatrz, panno, kogo widzieć żądasz,
 Kto wie jeśli go potem na wieki oglądasz?^[4]
Siła nieszczęście może, a nasze rozmysły^[5]
 Na wyroku niepewnej fortuny zawisły.
Póki go widzieć mogła, oczy w nim trzymała,
 Potem na same tylko już żagle patrzała;
Nakoniec, kiedy i on, i żagle zniknęli,
 Ledwe na poły żywą słudzy z brzegu wzięli.
A ty, Tęczyński, nosząc swój zastrzał^[6] w skrytości,
 Szedłeś łodzią po wierzchu morskiej głębokości,

1. chociażby.
2. razem.
3. kotwicę.
4. oglądać będziesz.
5. zamysły.
6. pocisk.