Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 164.jpeg

A przed Likurgiem jeszcze, kto żonę pojmował,
 Ten ojcu, ile kazał, naprzód ofiarował.
Ja, gdzie czego obyczaj jest, nie zakazuję,
 Tylko co przed czem słusznie ma iść, ukazuję.
Ale o tem już nazbyt. Do ciebie, miłości,
 Przystępuję, która masz siła stąd zazdrości,
Że ludziom snadź źle radzisz. Ale iż i w niebie,
 I na ziemi nikt nie jest bezpieczen od ciebie,
A twym strzałom trudno się pawężą zasłonić,
 Ani też^[1] uciekać, abo rozumem się bronić:
Proszę cię, miałoliby kiedy przyść do tego,
 Niechaj nic nie miłuję, co jest szkaradego.^[2]
Ostatek na twą łaskę puszczam. Nie mieć złota —
 Jeszcze nie szkoda; ale szkoda, co sromota.
Do miłości tak dosyć. Dido, jako żywa,
 Aeneasza nie znała, to rzecz niewątpliwa;
Bo ona dobrze przedtem legła w grobie była,
 Niźli Trojańskie mury grecka moc burzyła.
To prawda, że swą ręką śmierć zadała sobie,
 Lecz o dobry Aenea, nie teskniąc po tobie,
Ale uchodząc łoża Jarby^[3] srogiego,
 A miłując małżonka chocia umarłego,
Któremu i po śmierci wiarę chować chciała.
 Bodaj tak swego męża każda miłowała!

1. w piotrkowczykowych wydaniach: też — dla miary wiersza usunięto.
2. dziś: szkaradnego.
3. Jarbas, król jednego z plemion libijskich, który chciał poślubić Dydonę, gdy ta przybyła do Libii.