Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 139.jpeg

Aż jednym razem czarny się powadził,
 Co się był naprzód przed insze wysadził:
Białego pieszka wnet gardła pozbawił,
 A sam na jego miejscu się zastawił.
Ale nie wiedział, że drugi nań stoi:
 Przebił go mieczem pieszek w białej zbroi.
Zatem Król czarny przez jeden huf cały
 Do kuchni skoczył za ostatnie wały.
A w tem rycerze na plac wyjachali,
 Okrutną szkodę w pieszych podziałali,
Bo, gdzie się jeno który z nich zawinął,
 Trzej albo czterzej, rzadko jeden zginął.
Ale gdy Borzuj liche pieszki dłażył,^[1]
 Na coś więtszego chytry Fiedor ważył.
Rycerza swego, to tam, to sam wodząc,
 Prostemu ludu barzo mało szkodząc.
Stanąwszy, gdzie chciał, otrząsnął się z prochu
 I dał szach Panu o prawego Rochu.^[2]
Utraty Borzuj nie mógł się uchronić,
 Obudwu zaraz^[3] trudno było bronić.
Wziął w prawo Króla, Rycerz natarł koniem,
 Obalił Rocha i z wieżą i z słoniem.
Nie lada szkoda przyszła na białego,^[4]
 Bo po Królowej niemasz mężniejszego.
Aleć to tobie, Rycerzu, zapłacić,
 Byś miał i sto szyj, przedsięć je tu stracić.

1. dławił, deptał.
2. od strony prawej wieży.
3. naraz.
4. w wydaniu z r. 1585 jest mylnie: na czarnego, gdyż wieżę utracił Borzuj, któty ma figury białe.