Strona:PL Jan Sten - Jeden miesiąc życia.djvu/060

i wyciągnę ręce, aby ją odepchnąć. I wpadłszy, wyć będę jeszcze wszystkimi głosami duszy o ratunek, i przed wodą zadławi mię strach. A jednak nie mogłem ztamtąd odejść, i wtedy... znów tam przyjdę.
 — Co pan tu robi?
 Przedemną stał robotnik, z oskardem i łopatą na ramieniu. Spoglądał na mnie bystro.
 — Przyglądam się rzece.
 — Tak... a gdzie pański kapelusz?
 — Wpadł do wody.
 — A gdzie pan mieszka?
 — Na rue des Ecoles. — Nudziły mię te pytania i ciekawe spojrzenia, lecz doprawdy nie miałem jakoś siły się gniewać. Odwróciłem się od rzeki i zacząłem sam pytać:
 — A pan dokąd idzie?
 — Do roboty.
 — To pewnie już będzie szósta?
 — Jest szósta.
 Wreszcie! Tak, musiała być już szósta, bo spostrzegłem dopiero, że żółknie zlekka wschodnia strona nieba. Rozmowa się urwała.
 — Przechodzę przez Boul. Mich’. Panu zdaje się nie dobrze — niech Pan idzie ze mną.
 — Nie, ja wolno chodzę; lubię sam chodzić.
 Stał parę chwil bez ruchu i nie decydował się, co ma zrobić. Patrzył mi badawczo w twarz — miał ogromnie sprytne oczy. Dodałem więc: