Ta strona została uwierzytelniona.
51.
Czas, iak świat stary; ma dwóch starych synów:
Tymi synami są iego ramiona;
Na zachód ieden, drugi na wschód kona,
Oyciec po środku iest kołem dwóch młynów.
Dwoma wiadrami czerpie źródło czynów,
Kossą mu noga, a wężem korona.
Nim Jowisz z muzgu prysnął czas w znamiona.
Wulkan w muzg klinem wbił ostrze trzech klinów. —
Wieczną przemianę widzisz na widoku,
Mało i więcéy, i więcéy i mało;
Przyszłe nie przyydzie, aż się ciałem stało,
Przeszłość nie przeszła, nie ruszyła kroku.
Choć się czas, ciałem iawi twemu oku,
Nie wierzay zmysłom, roztop myślą ciało.
