Ta strona została uwierzytelniona.
50.
Staw pustą przestrzeń, długą nieskończenie,
Staw sobie myślą, że twoia myśl strzałą:
Puść ią z cięciwy na tę przestrzeń śmiało;
Strzała nie pomknie, myśl ią nie wyżenie.
Myśl nie ulata w nicości przestrzenie,
To bóstwo piérwéy zmienia nicość w ciało;
Naprzód chce wiedziéć, dokądby leciało:
O przedmiot ducha, duch łamie promienie.
Stawże w czczém polu z-iawisko dwóch wieży:
Myśl twoia obie potrąci w piorunie;
Ku drugiéy lecąc, piérwszą w stecz posunie,
Zrodzi czas przeszły, kiedy w przyszły bieży;
Dwa tony wyda, iednym tonem w strónie.
Czas, myślą lecąc, od myśli zależy.
