Ta strona została uwierzytelniona.
3.
O lutni wdzięczna, lutni ulubiona!
Ty, życia mego naysłodszy żywiole,
Truiący rospacz i ciężką niedolę!
Pokąd twą duszą ięknie iedna strona,
Pokąd w pamięci Wanda ubóstwiona,
I ten listeczek będzie na mém czole;
Choć mię los krwawą boleścią ukole;
Zawsze pić będziesz echo mego łona!
A gdy lat zima, ta powszechna dola,
Ducha wieszczego w nieczułość uwięzi,
I tę pierś ciasną dech cieśnieyszy zwęzi;
Idź na grób Julka, gdzie rośnie topola,
Tam na zielonéy chwieiąc się gałęzi,
Śpiéway sny zmarłym, bądź córką Eola.
