kawaler. Bywał porucznikiem i rotmistrzem, pułki wodził, komendy miewał; a tam nieostrożnie zginął, stanąwszy na celu, gdzie już z miasta miano znak do rychtowania. Bo trzeba zawsze, przystępując pod fortecę, wystrzegać się stanąć, gdzie jest jakikolwiek majak[1] albo krzak, ale takie miejsca jako najprędzej przemijać, bo do nich zwyczajnie puszkarze mają naznaczone metas[2].
Kiedy już krol był granice blisko, dopiero wojsko litewskie przyszło łączyć się z naszemi; piękne i porządne wojsko, ale coż, kiedy post bellum auxilium[3]. Wyprawiali się bowiem na tę ekspedycyą cunctando[4], ktorych gdyby był krol czekał, jako mu niektorzy radzili, bardzoby się było źle stało, boby był czas upłynął, Wiedeńby było wzięto, boby był już dłużej pewnie nie wytrzymał, jako sami przyznawali Niemcy, et consequenter[5] wiktorya tak fortunna nie mogłaby była consequi[6] przy fortecy, już od nieprzyjaciela otrzymanej. A tak wszystko poszło bono eventu[7] a tak, prawie rzec mogę, prophetico spiritu[8] krola Jana i osobliwym Ducha świętego instynktem. Bo się tanta festinatione[9] wybierał pod Wiedeń et alacritate[10], że podobnoby był już nie czekał dłużej, choćby był i połowy tego nie miał wojska; taką już miał utwierdzoną przyszłego zwycięstwa nadzieję. Ale też i stamtąd, jako dusze
_599.jpeg&oldid=2695166){kind=link}