polskich sam personaliter[1] poszedł na wojnę, akkomodując[2] się krolowi, i uczyniło się owymi assystencyami[3] wojsko nierowno większe i okazalsze; drugi pożytek, że większy strach ogarnął nieprzyjaciela i skonfundował, dowiedziawszy się, że sam krol jest in persona[4], wiedząc o nim, że pan jest wojenny i szczęśliwy, i nie zapomniawszy jeszcze łaźni, ktorą im anno[5] 1673 sprawił pod Chocimem nad Dniestrem.
Wszyscy tedy katolickiej religiej ludzie byli i są kont[enci] z tej krola, pana naszego, rezolucyej, oprocz luteran[ow] i kalwinow, bo oni tę wojnę za swoję mieli i Pana Boga prosili, żeby Turcy zwyciężyli, mowiąc, że to in rem[6] ich, (mowią) ujmując się za opressyą[7] Tekielego i wszystkich dysydentow. Byłem wtenczas we Gdańsku; to Pana Boga proszono po zborach, żeby dał zwycięstwo Turkom nad cesarzem. Jak tam już z gazetow cokolwiek doczytali się, że się Tekielemu poszczęściło, że tam gdzie na podjeździe udławił kilku Niemcow, to zaraz tryumfy, zaraz gratiarum actiones[8]: »Oh, Her Got! Oh, liber Got!« Obrazy Tekielego na koniu, armatnego, przedawano; awizy[9] drukowane, ci ktorzy przedaw[ali], zaraz je i śpiewali. Idę raz, a jeden śpiewa; podpiełem trochę i pytam, co to takiego śpiewa, że go tak z pilnością słuchają? Powiedziano, że to nowiny o panu Tekielem, jako cesarza szczęśli-
_565.jpeg&oldid=2690144){kind=link}