z głowy posteritatis[1] jego nie schodziła, jako w austryackiej familiej, tego wszyscy życzymy.
Nie była jednak koronacya, aż w trzecim roku, bo nastąpiły wojny wielkie od Turkow, Tatarow i Kozakow, ktorzy się poddali Turczynowi, inwitując[2] go na wojnę przeciwko nam i chcąc nas przez ich potencyą zniszczyć. Ale sami zdrajcy imię swoje tym bardziej zniszczyli i ostatek potęgi swojej zgubili, o czym się niżej napisze.
Żałując Turcy przeszłoroczniej ludzi straty, snadno bardzo dali się namowić Kozakom na wojnę do Polski i przyjąć ich w protekcyą. Wyszły wojska wielkie; został Chmielnicki młody w Stambule zastawnikiem. Jużto impreza na nas była iunctis viribus[3], aleć ich Pan Bog pomięszał, że się z sobą powadzili i bili, a nam dali pokoj. Turcy pobrali miasta szturmem: Ładyżyn[4], Humań[5] i insze. Po wszystkich prawda miastach, ale osobliwie w Humaniu, stało się tak wielkie krwie rozlanie, że tam więcej niż dwakroć sto tysięcy kozactwa zginęło; ale i Turkow w szturmie naginęło bardzo wiele. Tak tedy, co się na naszę krew grozili, swojej się dowolej napili.
Strona:PL Jan Chryzostom Pasek-Pamiętniki (1929) 526.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
_526.jpeg&oldid=2680167){kind=link}