dować manu, consilio, opere et oratione[1]. Sekundowałeś tedy consilio[2]: patrzże, jak się nadało twoje consilium[3], do czegoś ojczyznę i Majestat przyprowadził. Prezentowałeś się w bataliach: o, jak to straszne rzeczy [na] chłopa ślepego w szyku z ogolonymi wąsami, szeroką fioletową sutanną szkapę i z ogonem okrywającego! Sekundowałeś oratione[4]: nietylko ucho Boskie, ale i całe niebo mierziała, kiedy taką zacną wiktoryą krolowi Kazimierzowi wyjednała! Insza to jest rzecz, panie monoculus[5], pod fanszlibrowym[6] pasterałem rozwalać się w aksamitnym krześle, pontkę[7] sztafirując, balsamem nakładanego regimenciku[8] wąchać, a insza z tabakiery okrutnego Gradywa siarką i saletrą perfumowanemu wytrzymać kondymentowi[9]. Nie umiałeś tego, kiedyś w Prażmowie po pasterniku ojca swego w konopnej koszuli za cielętami chodził! Ojastrzębiałaś, sowko: nazbyt wysoko latasz, zapuszywszy te bystre piorka na chlebie Rzpltej, matki swojej, ktorą teraz swoimi machinacyami tłomisz! Nie byłeś żołnierzem jako żyw, a roznieciłeś krwawą wojnę, a już to podobno nie pierwszą; przypomniej sobie szwedzką, boś
- ↑ ręką, radą, czynem i modlitwą
- ↑ radą
- ↑ rada
- ↑ modlitwą
- ↑ jednooki
- ↑ Fanszlibrowy (z niem. feines Silber) — srebrny.
- ↑ Pontka (z franc.) — bródka śpiczasta; wedle prof. Brücknera fryzura (starpol. pąt, pąciec).
- ↑ Regiment — laska, służąca za buławę. »Król... wziąwszy regiment w rękę, na koń znowu wsiada« (Twardowski: Wojna dom. I, 88). Regimencik — laska z gałką, w której były perfumy.
- ↑ Kondyment (z łac.) — przyprawa.
_393.jpeg&oldid=2667959){kind=link}