Dyakonessy wszystkie, wedle Tertuliana, musiały, nim przyjęły to zobowiązanie, być wdowami, matkami, i mieć najmniéj lat 40. Warunkiem téż było aby nie więcéj jak jednemu mężowi ślubowały. Dyakonessy przewodniczyły kobietom w obrządkach pobożnych, strzegły drzwi kościoła któremi one wchodziły, uczyły katechumenki, pomagały biskupom przy chrztach kobiécych, naostatku poświęcały się służbie i opiece ubogich i chorych. Ilekroć biskupi i księża potrzebowali tajemnie mówić z kobiétami, Dyakonessy używano za nieme świadki.
W czasach prześladowań srogich, gdy do więzień nie można było wysłać Dyakonów, one chodziły na usługi męczenników.
W drugim wieku, Dyakonessy, przez naśladownictwo westalek pogańskich, dopominały się pewnych posług u ołtarzów, w czasie ofiar; ale papież Soter energicznie przeciwko temu wystąpił, i zakazał kadzenia przy ołtarzach i dotykania poświęconych sprzętów kościelnych.
_________
Ob. Nra. 11 i 12 z r. z.
