Strona:PL JI Kraszewski Przygody Stacha.djvu/90

 Rachował na Wawrowską wiele.
 Korczakowa, dowiedziawszy się od niéj o przybyciu Marceliny — zlękła się i postanowiła nie pokazywać się już u swéj przyjaciółki, aby z hrabianką się nie spotkać.
 Po krótkim wypoczynku, hrabia i ona rozpoczęli odwiedziny u znajomych i dom swój otwarli jak dawniéj. Co najmniéj raz w tydzień hrabia dawał obiad, raz też przyjmowali wieczorami.
 Wszyscy dawni przyjaciele i znajomi stawili się na zawołanie.
 Znajdowano pannę Marcelinę piękniejszą, weselszą, swobodniejszą niż była. Nawet baronówna Sewera przybyła ją pozdrowić i nie mogła wytrzymać, aby nie wyrazić oburzenia swojego przeciw kuzynkowi, który tak smutnie kawalerskiemu żywotowi koniec położył.
 Opisała pannie Marcelinie najdokładniéj nietylko hrabinę Obdorską, ale wszystkie jéj klejnoty, które w mieście daleko większą sensacyą wywołały niż młoda pani.
 Stanisław nie śpieszył do hrabiego Saturnina i nie przyszedł aż zaproszony w sprawie procesu owego, który zawsze jeszcze się ciągnął.
 Spotkanie z panną Marceliną było bardzo przyjacielskie i poufałe. Podała mu rękę z uśmiechem i widząc go zmieszanym mocno, starała się ośmielić wesołém opowiadaniem o podróży.
 — Wielką rozkosz sprawiło mi widzenie Włoch — dodała wkońcu — ale proszę mi wierzyć, w tym kraju czarów żyć-bym nie mogła, tak mój własny wielki ma urok dla mnie. Cieszę się, że znowu tu jestem, jakbym po długiém lataniu siadła w gnieździe odpocząć.
 Upłynęło kilka tygodni. Wawrowska nalegała na swą przyjaciółkę, aby ją odwiedziła. Korczakowa się wymawiała. Wiedziała od syna, że Marcelina tam bywała często, a spotkać się z nią lękała okrutnie. Było to jednak prawie nieuniknioném i jednego wieczora, gdy staruszka siedziała sam na sam z Wawrowską, otworzyły się drzwi — weszła hrabianka. Można było posądzić gospodynię, że to spotkanie przygotowała i dała znać Marcelinie.
 Ze strachu zaniemiała biedna staruszka tak, że w początku nie wiedziała co począć z sobą. Marcelina choć chciała się uczynić jak najprzystępniejszą, — skromną, miała w sobie coś tak pańskiego, majestatycznego, iż czyniła wrażenie kobiety dumnéj.
 Mało mogła poznać Korczakową, która tym razem gorzéj się wydać musiała niż zwykle, bo strach jéj odjął swobodę, uczynił niezręczną i zbiedzoną. Napróżno Wawrowska starała się je zbliżyć do siebie, staruszka pozostała milczącą i zmieszaną.
 Wyszła też prędzéj niż zwykle. Po oddaleniu się jéj spojrzały na siebie z Wawrowską. Hrabianka była zasępioną.
 — Jakżeś ją znalazła? — zapytała gospodyni.
 — Bardzo biedna, — i jeżeli taką jest zawsze.