Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/192

 Lecz zwolna w tym więzieniu ostygła gorączka, serce chłódło a może i chęć do życia wracała.
 Jednego wieczora zjawił się oficer, który ją sobie przypomniał. Miała twarz, którą zapomnieć trudno..
 Zapytał gospodarza co się z nią działo.
 — Siedzi milcząca i jak trup blada — odparł ramionami dźwigając oberżysta — trzech słów nie odezwała się do mnie.
 Otworzono izdebkę, młody porucznik wszedł, nie wstała zobaczywszy go. Siadł przy niej na krzesełku, długo w milczeniu wpatrując się w jej twarz jeszcze piękną, a teraz rozpaczą i zwątpieniem dziwnie upoetyzowaną.
 — Przyszedłem pani dopomóc, abyś się ocailła — rzekł oficer. — Miałaś czas ochłonąć, musiałaś kogoś utracić w tej nieszczęsnej walce... Teraz, gdy pierwszy ból przeminął, gdy wróciła ochota do życia, powiedz pani, co dla niej uczynić mogę.
 — Wy? dla mnie? — odparła kobieta. — Ja nie żądam nic, nawet życia. Sądzicie, że darowując mi je zrobiliście łaskę? Nie, tylko przeznaczeniem moim, ażebym umrzeć nie mogła nigdy, gdy tego najwięcej pragnę. Ale cóż zrobię z tym waszym darem? — dodała boleśnie i szydersko. — Ja już nie wierzę w nic, na świecie nie mam nikogo!
 — Możecie wrócić do waszego kraju?
 — Ja! — rozśmiała się — nigdy! Prawda, odjęliście mi ochotę śmierci, ale nie dali pragnienia życia. Cóż dalej?
 Oficer, którego wyrazy jej coraz więcej poruszały, przekonywując się, że kobieta do innego musiała należeć świata, niż sądził w początku, tym się stał litościwszym.
 — Powiedz mi pani co dla niej uczynić mogę?
 — Ja nie wiem sama — odpowiedziała obojętnie.
 — Kogoś przecie mieć musisz tu w mieście?
 — Żywej duszy; jedyny człowiek, który mi nie był obcy, poszedł do komuny i dał się zabić za nią. Tam, w rogu uliczki... widziałam trupa jego...
 Spojrzała w okno.
 — Nie mógł szczęśliwiej skończyć — dodała — ale ja?
 Porucznik był zakłopotany; kobieta bystro nań spojrzała.
 — Oddaj mnie do Wersalu, tam ja sobie kulę uproszę...
 — Nie, to nie może być — zawołał wojskowy. — Okryj się pani czym i idź ze mną, znajdę dla niej schronienie. Potrzeba żyć.
 Posłuszna z obojętnością jakąś dała się przyodziać kobieta, z pomocą oberżystki, która dość chętnie usłużyła jej kapeluszem i okryciem. Oficer podał jej rękę, wyszli.
 Wieczorem nasza nieznajoma, w której czytelnik łatwo się domyślił Zoni, znalazła się w małym kółku kobiecym, któremu poleconą została przez porucznika.