Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/190

 Oficer miał się czas jej przypatrzeć, zdawało się, że wyraz twarzy, postawa, rozpacz jaka się w niej malowała, poruszyły mu serce, wskazał jej uliczkę sąsiednią, aby uchodziła.
 Kobieta stała uparcie.
 — Czego chcesz? — powtórzył oficer, widząc, że niektórzy z żołnierzy wstawali już, radzi nową pochwycić ofiarę.
 — Czego chcę? Przychodzę prosić was, abyście mnie rozstrzelali! — odezwała się przybyła.
 W akcencie jej mowy paryżanin poznał cudzoziemkę.
 Zbliżył się ku niej z tym żywszą ciekawością.
 Waćpani nie jesteś Francuzką? — zawołał.
 — Nie, alem poślubiła sprawę Francji i komuny... Powinniście mnie rozstrzelać.
 Żołnierze zaśmiali się śmiechem dzikim i niektórzy z nich powstawali; oficer nakazał im spoczywać. Nie bardzo go słuchano. Pragnął ocalić tę ofiarę, która mu się narzucała sama.
 — Kuli mi żałujecie? — odezwała się kobieta — starczy wam ich przecie, z Niemcami już się bić nie potrzebujecie, a z naszego obozu zostało niewiele...
 Szydersko wybuchnęła śmiechem.
 — O! jak przeciw komunie byliście dzielni, wy, coście Niemcom tysiącami zabierać się dali!
 Oficer, z obawy aby nie rozdrażniła żołnierzy, nakazał jej milczenie gwałtownie, chwycił za rękę i odrzucił ją opodal nieco na stronę.
 — Milcz i idź! — krzyknął wściekły.
 — Czemu mnie nie rozstrzelacie? nie macie litości.
 — Boś szalona, kobieto! — wołał oficer, a wariatów na serio francuski żołnierz nie bierze...
 — Przecie cała komuna była domem wariatów jak ja! — zaśmiała się kobieta — a nie mieliście litości nad nią, nie miejcież jej nade mną.
 — Precz! — wołał uparty oficer.
 — Pójdę więc do Sekwany! — odezwała się szukająca śmierci.
 Na młodym oficerze twarz sympatyczna i głos ten boleści a rozpaczy pełen coraz większe zdawały się czynić wrażenie.
 Dał znak jednemu z kapralów i poszeptał mu coś na ucho.
 Kapral groźnie przystąpiwszy do oczekującej chwycił ją za rękę i powiódł za sobą.
 Szła za nim posłuszna, spodziewając się może śmierci, gdy kapral zastukał do bramy na rogu uliczki stojącego hoteliku, uderzył potem pałaszem we drzwi, zaklął po żołniersku i gdy się te otworzyły wreszcie, wepchnął w nie kobietę.
 Gospodarz zbladły stał w progu.
 — Odpowiesz mi za nią głową twoją — zawołał kapral — zdaję ci ją, to jedna z naczelnic petrolez; porucznik kazał mi ci ją pod