Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/163

 Łzy mowę jej przerwały, lecz je natychmiast otarła...
 — Przyjechałam zerwać te obrzydłe, występne związki — dodała — pojedziesz ze mną.
 O Zoni nie mówiła nawet. Ewaryst stał niemy.
 — Im prędziej, tym lepiej — zawołała Chorążyna, bez żadnych pożegnań, tłumaczeń. Damy jej co zechce, obmyślimy los, ale ciebie ja zabieram zaraz...,
 Spojrzała nań.
 — Matko kochana, to nad siły moje, nawet dla ciebie tego uczynić nie mogę!
 Wyrazy te z dały się Chorążynie dech i mowę odbierać; rękę przyłożyła do piersi, tchnęła z wysiłkiem.
 — Ewaryście — przerwała — nie mów tego! nie mów! Nie poznaję w tobie syna mojego poczciwego Eliasza, ciebie samego nie poznaję. To nie twoja mowa.
 Ewaryst miał czas się namyślać.
 — Inny sposób widzę naprawienia zła jakie uczyniłem — odezwał się — nie godzi mi się użyć innego. Powinienem się z nią ożenić.
 — To być nie może — żywo odparła Chorążyna — kościół nie uważa za ważne małżeństwo, które się w grzechu poczęło. Zonia jest twoją bliską krewną — nareście — oddała dumnie — nie jest to synowa dla Chorążego, ani córka dla mnie, ani żona dla ciebie, ani matka dla rodziny...
 — Nie bądź okrutną, matko droga, miej litość — rzekł Ewaryst. — Posłusznym ci być nie mogę, poświęcając ją — nie mogę...
 — Więc kochasz tę... — spytała Chorążyna łamiąc ręce.
 — Kocham ją.
 — I cóż to jest za miłość! — wołała oburzona — sromotna! bydlęca! Ewaryście! Co się z tobą stało! O nieszczęśliwa ja! Któż mi odda syna!
 Ewaryst padł jej do nóg, ale ściskając je — jęczał i powtarzał.
 — Matko — ja jej opuścić nie mogę...
 Tym oporem niespodziewanym Chorążyna zdawała się równie zdumiona jak pomieszana!
 Zamilkła...
 — Chcesz więc, abym dała do wyboru między mną a nią, bo ja z nią nigdy nic wspólnego mieć nie będę?
 Syn łamiąc ręce nie mówił słowa — blada, straszliwie ściągnięta twarz jego mówiła co się z nim działo.
 Na górze Zonia stała w oczekiwaniu gorączkowem, rzucając oczyma dokoła i zdając namyślać się co pocznie. Siedziała Heliodora niespokojnie spoglądając na nią, stał pan Henryk, znajdował się już Komnacki, a na schodach słychać było idącego Zoriana.
 — Heliodora, proszę cię, bądź tu gospodynią za mnie — odezwała się zmienionym głosem — ja muszę zejść do Ewarysta.