Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/157

 — A! Zoniu! — pochwycił w uniesieniu młodzieńczym zapalczywy Zorian, który wzdychał do przywrócenia dawnych stosunków. — Zoniu! pozwól mi się tym dawnym imieniem nazywać! Gdybyś znała serce moje i gorącość tej pogardzonej miłości, dawno byś się trochę ulitowała nade mną.
 — O miłości nie ma mowy — przerwała Zonia — był czas, żem cię lubiła i myślała, że kochać będę, ale nie wiedziałam, że przeszedłeś na wiarę turecką i że po kilka naraz sułtanek uszczęśliwiasz. Ja zaś z nikim serca podzielać nie umiem, zbyt jestem dumna.
 — To były potwarze! — zaklął się uderzając w piersi Zorian.
 — Daj pokój! to była natura twoja, z którą ja walczyć nie myślę; to należy do przeszłości.
 — Dlatego przyjść na gawędę do mnie możesz. Wiesz co? jutro, na górę do mnie wprost, dobrze?
 — Królowo! aniele! — krzyknął zachwycony Zorian. — Pójdę, gdzie rozkażesz, w ogień, w wodę!
 Uśmiechnęła się z politowaniem.
 — Na takie próby tak ładnego chłopaka narażać nie myślę — rzekła. — Kijowskie czarownicze by mnie zabiły... Do widzenia, jutro rano...
 Pożegnała co prędzej Zoriana, widząc nadchodzącego w dali pana Henryka d‘Estompelles. Z tym była poufałej i lepej niż z innymi, a Francuz miał wielkie nadzieje.
 Zręcznie przesunęła się ku niemu na drugą stronę ulicy i już z dala zaczęła się uśmiechać. Henryk, któremu się rzadko trafiało to szczęście spotkania jej samej, biegł naprzeciw niecierpliwy. Znak dany mu upoważniał do towarzyszenia i rozmowy.
 — A! pani, co za dzień dla mnie! — zawołał — pozwolisz mi zająć miejsce u swojego boku.
 — A nawet z wielką przyjemnością, bo mam kilka słów, które mu chciałam powiedzieć, licząc go za przyjaciela.
 — Przyjaciela! — westchnął Henryk — wielbiciela! czciciela!
 — Wszyscy Francuzi przesadzają, wiesz pan dlaczego? — odezwała się Zonia. — Oto dlatego, że prawdziwego uczucia im braknie. Kochacie głowami i zmysłami nie sercem, dlatego zmagacie się na czułości, nie wiedząc miary ich i wagi.
 — To niesprawiedliwość, przynajmniej co się mnie tyczy — gorąco odparł Henryk. — Ja panią kocham sercem, głową, zmysłami i wszystkim władzami jakie mam...
 — No — ale ja w ulicy oświadczeń słuchać nie mogę — odparła Zonia — odłóżmy je na później. Jeżeli wśród tych władz znajduje się możność dawania dowodów przyjaźni...
 — Pani wątpisz?
 — Pytam tylko.
 — Ofiaruję życie jeśli trzeba — zawołał Francuz.