Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/134

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

jej wdzięków i charakteru niepodległego; docisnąć się jednak do niej dotąd nie zdołał.
Nie nazywał ją nigdy inaczej, jak „la belle Titania“.
— No, cóż o pięknej Titanii nowego? — zawołał zaraz.
— Nowego nic, stare żale nad tym, że dla nas jest tak jak stracona — rzekł ktoś.
— A! a cóż się z nią stało? — zapytał milczący Euzebiusz.
— Siedzi zamknięta od kilku miesięcy, prawie jej nie widać — począł jeden z tęsknych wielbicieli. Zmieniła się bardzo,, a temu wszystkiemu winien ten Ewaryst.
— Co? Ewaryst? — zapytał Komnacki. Chyba jako krewny namówił ją do zmiany życia.
Zaczęto się śmiać i ramionami ruszać.
— Cóż nie wiesz, że się szalenie w sobie kochają, że po całych dniach są z sobą, chodzą, jeżdżą razem, zdaje się, że nawet w jednym domu mieszkają, on na dole, a ona na górze. Kto tam z nich kogo opanował, powiedzieć trudno, ale z charakteru Zoni wnosząc, ona kuzynka musiała wziąć za głowę...
— Ewaryst! — zawołał Euzebiusz — ale to niepodobieństwo! Prawda, że nam znikł nagle z oczów, że nie bywa nigdzie, lecz byłem pewny, że się gotuje do egzamnów.
An o nich myśli! — przerwano.
— On! tak poważny, tak surowy, nie — wołał Komnacki — to coś innego być musi, wy go nie rozumiecie, ja go znam.
Śmieli się otaczający.
— Cóż? przyszła kryska na Matyska — rzekł jeden. — Ludzie tego temperamentu co on nie szaleją łatwo, ale raz puściwszy się diabelskiego tańca, gotowi do zdechu...
— Widzieliście Ewarysta, jak wygląda — rzekł Zorian, to szkielet, tak wynędzniał, ale ja, panowie moi, nie dziwuję mu się, bo Zonia, w której do dziś dnia jestem rozkochany, rozbroiłaby ascetę... To szatan czy anioł, nie wiem, a pewno niepospolita istota z gliny naszej ulepiona.
— Ma słuszność! słowo honoru! ma zupełną słuszność — dodał gorąco pan Henryk — ja ją wielbiłem z daleka, bo teraz się do niej zbliżyć niepodobna, ale oświadczam, że takiego uroku, takiego wzroku, takiego wzroku,[1] takiego coś ponętnego, porywającego jak ona ma, w całym świecie nie widziałem; mogę się pochwalić, że co do kobiet najrozleglejsze studia czyniłem nad niemi, niemal po całym świecie, ale ani nasze artezjenki, ani rzymskie transteweranki trzynastoletnie, ani gruzinki, ani jasnowłose córki albionu... Każda w swoim rodzaju piękna, z nią się mierzyć nie mogą! To coś idealnego.

— Idealnego — zawołał jeden ze starych wielbicieli — chociaż ona wcale na anioła nie pozuje, ale na zucha, którego szorstkość czasem grozą przejmuje! Ba! — dodał — to wszystko nic jeszcze,

  1. Przypis własny Wikiźródeł Wydaje się, że powtórzenie wyrazów takiego wzroku jest błędem w druku.