Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/058

 — Pan dobrodziej z Borku? — rzekł Wicuś.
 Młodzieniec popatrzał nań obojętnie.
 — A, z Borku — rzekł.
 — Od państwa Du Royerów — dodał Wicuś.
 — Tak.
 — Godne państwo — przebąknął karczmarz. — Nie mogę panu czem służyć?
 — Dziękuję.
 Nastąpiło milczenie.
 — Czas mamy śliczny jak na tę porę — nie chcąc przerywać rozmowy, ciągnął dalej Wicuś. Już co się tyczy pogody, dawno takiej nie bywało.
 Na to nie było odpowiedzi.
 — Państwo już wiedzą co się to za awantura stała w Żabiem? — dodał Wicuś.
 — W Żabiem? — żywo przystępując zapytał młodzieniec — ja nie wiem?
 — Ale bo to historya z tysiąca nocy, proszę pana, począł uśmiechając się karczmarz, tak że mnie wierzyć się nie chciało, gdy Jędrek ją przywiózł, a no ze dworu potem jechał Więckowski do sądu, a on sam swemi oczyma na to patrzał.
 — Cóż takiego? ciekawie podchwycił podróżny.
 — Pan nietutejszy — począł Wicuś, to i osób nie zna, otóż powiedzieć muszę, że tam we dworku na dożywociu mieszkają niejacy Zarzeccy.
 Podróżny uśmiechnął się smutnie.
 — Starego ja znam, poczciwości człowiek, a że czasem kieliszek wypije, kto bez tego, proszę pana. Wszyscyśmy śmiertelni. Tego człowieka co bez daj racyi namęczyli, na wołowej skórze by nie spisał. Ale to nie w tem rzecz. Więckowski powiada, że do dworu przybył z dale-