Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/039

chać ich nie potrafimy, a obcować z ludźmi, dla których się nie ma ani szacunku ni sympatyi — jest męczarnią bezużyteczną.
 — A całe życie nasze w takiej męczarni upływa, — dodał Zygmunt, to pewna.
 — Lepiej jest jej sobie oszczędzać niż przyczyniać — zawołała siostra. — Dosyć tego...
 Chciała zwrócić rozmowę, lecz mimo jej woli, ten zwrot usposobień we dworze, niepokoił ją.
 — Co to może być? czego oni chcą? co oni myślą? — szeptała chodząc...
 — Gdzie ojciec? —— zapytał Zygmunt, — pukałem do drzwi — niema go, kłódkę namacałem po ciemku.
 — Ojciec? właśnie mówić ci miałam o tem, — poczęła Lucia.— Nie ma go już od dwóch dni. Żydek jakiś z listem przyjechał do niego wieczorem. Nazajutrz wybrał się do miasteczka, nie mówiąc nam po co. Na noc nie powrócił, a drugiego dnia rano, przyszedł chłop co go woził z oznajmieniem żebyśmy się o niego nie turbowali, bo może dłuższy czas zabawić będzie musiał w drodze.
 — Dokąd?
 — Nie mówił.
 — Czy się to ojcu trafiało? — pytał Zygmunt.
 — W ten sposób jak teraz, tak nagle, niespodzianie, nie opowiedziawszy się nam, nie oddalał się nigdy. Dla tego jestem niespokojna, jestem bardzo niespokojna.
 — Ale cóż to być może?
 — Nie wiem; ojciec ma coś na głowie z czego się nam nie spowiada.
 — Młyn? — smutnie wtrącił Zygmunt.