Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/099

wyobrażenia nie miał. Zręcznem przejściem naprowadził ją znowu na nieboszczkę.
 — Waćpan dobrodziej, który byłeś jej przyjacielem, rzrkł pan Onufry, — mógłbyś jeden może objaśnić ten niepojęty dla całego świata fakt zniknięcia jej kapitałów!
 Bendrzyński głowę pochylił pokornie.
 — Bo, że były....
 — To nie ulega wątpliwości, — odezwał się gospodarz. Dawniej na lat jakie pięć, sześć, przed śmiercią, nieboszczka sama mi o tem mówiła iż radaby je umieścić gdzieś na hypotekach.
 — A po śmierci wiadomo panu ile się znalazło.
 — Tak, to niepojęta rzecz, — odezwał się Bendrzyński poufnie, a jednak, jednak, coś się tu domyślać można. Nieboszczka drżała na samą myśl że to co ona zbierała tak skrzętnie rozproszyć się może...
 — Cóż mogła z tem zrobić?
 — Bóg to wie — i — dodał gospodarz, i — jeden może tylko człowiek.
 — Któż?
 — A — Zarzecki, — mówił Bendrzyński, — któżby inny. U niego za życia nieboszczki było wszystko, pieniądze, klucze, rejestra, kwity. Jemu jednemu tak wierzyła, że rachuków go słuchać nie chciała — nie może być aby on o tem nie wiedział, co się z kapitałami stało...
 — Ależ go brano, więziono, trzymano, badano, — rzekł pan Onufry, i niceśmy z niego dobyć nie mogli.
 — Ha! — bąknął Bedrzyński, — bo trzeba tego człowieka znać. Jeżeli dał słowo że nie powie, to się da zabić a nie piśnie.
 — Przywłaszczyć też nie mógł, bo w nędzy jest ostatniej, — dodał pan Onufry.