Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/084

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Po wyjściu hrabiego, Lucia wróciła do matki, siadła przy jej łóżku, sparła się na ręku i płakała. Dawniej nie przychodziły jej łzy łatwo, nie miała ich w cierpieniu, teraz nieustanne troski, praca, znękanie, uczyniły ją łzawą i rozdrażnioną. Zdawało się że natura sama chciała jej ulgę przynieść niemi. Za wielkie też brzemię spadło na słabą istotę, a wypadki wyrwały ją z tej sfery poezyi i sztuki, w której tak dobrze i swojsko jej było, na padoły prozaicznej nędzy i twardej rzeczywistości. Nikt może lepiej nad nią nie czuł prawdy stosunkowej tego aksyomatu, który powtórzył pan Onufry, mówiąc o wychowaniu proletaryatu.
Gdyby pani podkomorzyna nie dała jej wychowania i ukształcenia, które ją na daleko wyższe od rodziców stanowisko podniosły, Lucia byłaby daleko mniej cierpiała, lepiejby się i łatwiej do okoliczności zastosować umiała, ojciec mniejby ją raził i smucił swym nałogiem i dziwactwem, matka zrozumiałaby ją lepiej.
Między temi prostemi ludźmi, których myśli obracały się w ciasnem kółku powszedniego życia, a nią, co oprócz chleba potrzebowała poezyi, sztuki, ideałów, nie było tego związku jaki powinien wiązać rodzinę. Kochała matkę i ojca, lecz aż nadto często słowo z ich ust udręczało ją dźwiękiem fałszywym, upokarzało nie starcząc ani jej myśli ni czuciu. Tak samo oni nie rozumieli jej, nie mogli pojąć, nie tłumaczyli sobie w zapale rzuconego wyrazu, gorszyli niem czasami. Obcą im była choć swoją.
Jakby płacąc za to że się od nich duchem lecąc wyżej oderwać musiała, Lucia gotową była zawsze poświęcić się dla nich cała. Rzuciła świetnie rozpoczętą karyerę, która choć mało dotąd jej dała lecz obiecywała wiele, aby siostrą miłosiardzia i sługą być przy chorej matce i ojcu.