Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/046

 Żebym ja był na miejscu waszem, — wtrącił pisarz, — pal ich dyabli!
 — Niech ich palą! — potwierdził Zarzecki. — A no, powiedz ty mi szczerze, czy oni cię z tem przysłali?
 — A! Boże uchowaj! — ofuknął pisarz gorąco. Czym się to ja zdał na parlamentarza? Ależ bo patrząc na wasze życie litość bierze, ta to bieda nad biedami.
 — Pewnie, — odezwał się pan Jakób powoli cedząc. — Widzisz acan, panie Więckowski, ucz się. Toż samo cię czeka, jak poczciwie lat trzydzieści wysłużysz.
 Pisarz głową pokręcił.
 — Taka dola nasza!
 — Ale czyste sumienie bratku — także coś warte, — dodał spokojnie Zarzecki. Ja nie narzekam na nic, a najmniej na nieboszczkę, bo, gdyby jej był Bóg na godzinę życia przedłużył, stało by się inaczej! inaczej! Bogu się nie podobało, wola Jego święta!
 Więckowski z podziwieniem patrzał na starego słuchając.
 — Co to oni plotą, proszę pana Jakóba, — odezwał się, jak w bęben biją że wszystkie te miliony, co przepadły, nieboszczka do waszych rąk oddała?
 — A wam jak się zdaje, — rzekł stary — hę?
 — Juści miała sąd, opiekę, familię, a gdzieby zaś... — głową kiwając mówił pisarz. Gdzieby zaś!..
 — Gdzieby zaś miała miliony te dawać w ręce takiej hołocie jak ja? — zaśmiał się stary.
 Więckowski pilno mu spojrzał w oczy.
 — Czy wy słyszeliście że we dworze was Hołotą nazywają? — spytał pocichu.
 Zarzecki się uśmiechnął.
 — Jakżebym nie słyszał! Toć to poszło już we zwy-