Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 02.djvu/140

sła! Jestem od samego króla JMci wysłanym do niej.
 — Kłamiesz! — zawołała gniewnie Włoszka.
 — Mówię świętą prawdę.
 Wszedł tymczasem za Bianką na górę Dyzma, ale stara naprzód się zajęła tem, aby córkę uprzątnąć i zamknąć ją na klucz, i dopiero wyszła do niego nadąsana.
 — Skaranie Boże z tym natrętem — poczęła, wchodząc — niemiał-by też król kogo innego do mnie wyprawić!
 — Z pewnością N. Pan dziesięciu-by miał do wyboru na miejscu mojem — odezwał się Strzębosz — ale widzicie jawnie, że mnie i miłość moję król ma w opiece, dlatego mnie tu zawsze posyła.
 Bertoni zagryzła usta.
 — Spraw-że swoje poselstwo; ja czasu nie mam — rzekła sucho.
 — N. Pan kazał mi powiedzieć, abyś pani dziś wieczorem przyszła na zamek, ale — do nikogo się nie zgłaszała, tylko do mnie, a ja ją wprowadzę.
 Starej twarz zczerniała aż z gniewu; mruczała coś, ale tak niewyraźnie, że Strzębosz mógł się tylko dorozumiewać przekleństw. Nie odpowiedziała nic. Czekał.
 — Cóż mam odnieść? — zapytał.