Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 059.jpeg

 — Do czubków mościpanie, do czubków, dołożył dziekan — a wodą obficie głowę polewać.
 Protojerej przysunął krzesełko do Tomka i zapytał go:
 — No! a zatem w drogę?
 — Tak jest, i w daleką zapewne.
 — Dalszą niż Krzysztofa Kolumba i Ferdynanda Korteza. Żaden Conquistador płynący ku marzonym złotym grodom nie wybierał się ani dalej, ani awanturniej od pana. Goddam! jednego świata będzie ci za mało, należy się wcześnie przygotować i z Astolfem ruszyć na księżyc — bez przymówiska.
 Tomko się boleśnie uśmiechnął.
 — Przygotowany jestem, rzekł, na długą wędrówkę — któż wie jednak, byłbym może z plebanji do domu powrócił gdybyście się panowie wszyscy byli na jedno zgodzili.
 Protojerej szepnął na to:
 — Co chcesz kochanku! Przecież w ostatku en bons confrères powiedzieliśmy sobie to, co w Moljerze mówią dwaj lekarze — Ale dajmy pokoj temu. Czy nie zdałyby ci się duszeczko listy rekomendacyjne? spytał wesoło.
 — Czemuż nie? Na księżyc? Może mi ztamtąd jaki słoik przynieść każecie? szepnął głosem Tomka German.
 — Złośliwy! pomściłeś się! Jutro siadam i piszę polecając cię dawnym towarzyszom moim, dziś podobno nauczycielom Akademji; boć i do nich zapewne wypadnie zapukać po prawdę!
 — Choćby tylko dla tego, żeby nikogo nie minąć! Prosiemy o listy.