Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 058.jpeg

nie ma sobie za największy obowiązek z bliźniego korzystać?
 Każdy w ustach ma ewangelję dla drugich a w sercu nie chowa jej dla siebie, tak jest, począwszy od największych do najmniejszych.
 Gdzież miłość, ta wielka spojnia, ten wielki węzeł braterstwa, któren w katakombach łączył pierwszych prześladowanych? gdzie pobłażanie, łagodność, przebaczenie, pobożność i prostota duszy?? w słowach tylko, tylko w słowach!! —
 Tomko dokończywszy tych wyrazów poczętych przez Germana, westchnął, spuścił głowę i umilkł.
 Baron von Tenfel rozśmiał się serdecznie.
 — Co to za jeden? spytał trącając łokciem księdza Sycynę, przybyły Protojerej.
 — Biedny obłąkany chłopiec, który idzie w świat szukać prawdy.
 — Cha! cha! rozśmiał się gość dowcipny — Co za zjawisko! A to nieoszacowane moralne monstrum, które warto dać pod słój w anatomiczno-psychologicznym gabinecie! — Jest to coś na kształt tego, jakby szedł kto szukać siebie Biedne chłopię! Cóż to się mu stało? jakaś kommocja mózgowa?
 — Dziwnym wypadkiem zakręciło mu się w głowie z czytania czy z myślenia; i szuka jakiejś prawdy absolutnej, którą bardzo wątpię, żeby mógł znaleźć kiedy, niedoszalawszy wprzód zupełnie.
 — Na tamten by go świat wysłać! rzekł Protojerej z uśmiechem łzawym.