Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 049.jpeg

stów naszych, których my jesteśmy prawem potomstwem i spadkobiercami.
 Czem człowiek przy tych olbrzymach? Płonie mu iskierka jasna w kątku głowy i nią się strasznie chwali — Cha! cha! siła to życie! siła to prawda — Słoń królem stworzenia!
 Ucichło; owce powtarzały chórem:
 — Słoń królem stworzenia!
 A osioł strzygąc długiemi uszami, ryczał:
 — Jesteśmy z nim w pokrewieństwie — przez twardość skóry.
(Wszelka arystokracja lubi się swemi związkami wychwalać.)
 Muł w tej chwili przywitał się z osłem, i dziękował mu za to że mu osioł na nogę nadeptał, szeptał bardzo grzeczniuchno ustępując się;
 — Pardon, mon cousin, vous êtes bien bon!
 Osioł odskoczył, pastuch z bicza trzasnął, i wszystko ucichło.
 — Gdzie prawda? spytał German.
 — Niewiem, rzekł Tomko, czekam słucham, patrzę szukam — to pewna że nie w tem cośmy dopiero słyszeli.
 — Jeszcze to nie wszystko — odparł towarzysz podróży. Kształt i barwa poczną się zaraz kłócić w twojej głowie. Obejrzyj się: w jednych tworach wygórował kolor i zdaje się cechować życie, zdaje się bydź jego wyskokiem, znamieniem; u drugich zobaczysz tylko kształty i linie, któreż z nich jedyną prawdą?
 — Niewiem, powtórzył Tomko — Chodźmy dalej, chodźmy dalej!